O Autor

Xornalista, novelista, crítico taurino e director de cine, Alejandro María de las Mercedes Pedro Pérez García-Lugín naceu no número 10 da madrileña Plaza del Rey o día 22 de febreiro de 1870. Era fillo de Antonio Pérez Serrano, natural de Cabra (Córdoba), e de María Josefa del Carmen García Lugín y Castro, natural de Santa María do Camiño (Santiago de Compostela). Estaba emparentado con Rosalía de Castro, xa que a súa nai era curmá da inmortal poetisa.

En 1883 trasladouse coa súa familia a Santiago, matriculándose no Instituto Xelmírez. Alí viviu no número 19 da rúa do Vilar, preto da camisería que o seu pai rexentaba nos baixos do Pazo de Bendaña, na Praza do Toural, “El Buen Gusto”, nome que se convertería no alcume polo que Alejandro era coñecido entre os seus compañeiros de estudos e amigos. Na Universidade Compostelá cursou a carreira de Dereito, licenciándose en 1891. Durante a súa etapa universitaria comezou a colaborar en diversos diarios da cidade como  El pensamiento Gallego.

En 1891 regresou a Madrid, onde comezou a traballar para a Dirección General de los Registros e o Notariado, en varios ministerios e en varias empresas que lle obrigaron a percorrer España. Nunha destas viaxes, durante unha estadía en Valencia, contraeu matrimonio con Elvira Consuelo Sanz.

Como articulista, crítico taurino, teatral e musical colaborou con El Pensamiento Galaico, El Compostelano, Por Esos Mundos, Nuevo Mundo, Arte Taurino, El Correo, El Globo, Diario Universal, El Mundo, España Nueva, La Mañana, La Tribuna, El Liberal, El Liberal (Bilbao), Heraldo de Madrid, La Libertad, Hoy, El Debate, El Eco de Santiago e La Voz de Galicia.

En 1915 publica a súa primeira novela, La Casa de la Troya, gañadora ao ano seguinte do premio Fastenrath da Real Academia Española, e que foi un éxito rotundo, alcanzando o centenar de edicións en poucos anos; nela condénsanse as súas vivencias estudantís dos anos composteláns. En 1921 publica Currito de la Cruz, novela taurina ambientada en Sevilla, que foi tamén un grande éxito.

Ambas as novelas foron adaptadas para o teatro polo propio autor en colaboración con Manuel Linares Rivas. A primeira estreouse en 1919 no teatro da Comedia de Madrid e a segunda en 1923 no teatro Lara de Madrid.

Publicou tamén El torero artista, Rafael Gómez (Gallito) (apuntes para la historia) (1911); De Titta Ruffo a la Fons, pasando por Machaquito. Notas de un reporter (1912); ¡¡¡Ki ki ri kí!!! (Los gallos, sus rivales y su prensa) (1914); La Amiga del Rey. Las Tiples. Romanones. La Vicaría… (Notas de un reporter) (1917); La Corredoira y la Rúa (1923); Alabanzas de La mejor ciudad. Sevilla es un beso de Dios y La cátedra de Sevilla (1923).

Deixou dúas novelas inacabadas, concluídas grazas aos desvelos da súa viúva: Arminda Moscoso, rematada por Alfredo García Ramos e publicada en 1928; e La Virgen del Rocío ya entró en Triana, finalizada por José Andrés Vázquez en 1929.

Como director de cine, rodou varios documentais de guerra en Marrocos na década de 1920 e adaptou as súas dúas primeiras novelas. Faleceu dun ataque de uremia o 5 de setembro de 1926 na súa residencia estival Villa Teresa do Burgo (A Coruña). O Concello da cidade encargouse do seu enterro no Cemiterio Municipal de San Amaro, sobre cuxo sepulcro se colocou unha escultura xacente de Bonome, e, en homenaxe, púxoselle o seu nome a unha rúa.

Madrileño de nacemento, tivo sempre o seu corazón divido entre Galicia e Andalucía, por iso é polo que uns meses antes da súa morte foi nomeado Fillo Adoptivo de Santiago de Compostela e de Sevilla, dúas cidades polas que sentía un grande agarimo. No seu testamento deixou un legado á Asociación da Prensa da Coruña para que crease un premio de 1.000 pesetas, que debía concederse anualmente ao mellor artigo inédito escrito en louvanza de Galicia: o premio de xornalismo «Pérez Lugín» segue a concederse na actualidade.